Voor wie het wil zien, is het leven doordrenkt van poëzie, zoals ook de poëzie doordrenkt is van het leven. Charles Ducal opent zijn essay met een levensverhaal vol poëzie, van de gemeentelijke jongensschool tot het sterfbed. Alle poëzie dateert van vandaag, beweert hij, Sybren Polet citerend, en om dat te illustreren strooit hij doorheen zijn essay verzen uit van P.C. Hooft over Guido Gezelle en Lucebert tot Els Moors. Wat Ducal daarbij bezighoudt, is het imago van onbegrijpelijkheid dat poëzie in veler ogen aankleeft. Volgens hem zegt het meer over die ogen en de wijze waarop ze lezen dan over de poëzie.