De vijf bundels die Jan H. Mysjkin sinds zijn debuut Vormbeeldige gedichten (1985) heeft gepubliceerd zijn niet te vatten binnen de literaire coördinaten van de Lage Landen. Zijn poëzie is resoluut internationaal - daarvan levert deze meertalige bundel het bewijs. Voor mijn ogen ligt het zwijgen is de eerste etappe uit een reis door de wereld en de woorden. De dichter scheept in op een surreële pakketboot waar iets altijd iets anders blijkt te zijn.

In de zomer van 1990 was Willie Verhegghe in de Tour de France de gast van de Lotto-wielerploeg, het werd voor deze dichter tussen renners als Johan Museeuw en Johan Bruyneel een heel apart avontuur dat trouwens helemaal in de lijn lag van zijn drie jaar eerder verschenen en druk gerecenseerde bundel met wielergedichten Peyresourde, poëzie waarmee hij een stevige bijdrage leverde tot de ongewone popularisering van het lyrisch bedrijf, Verhegghe bereikte met deze wielergedichten immers een groep lezers die normaal gezien nooit een gedicht lezen. Eén jaar na zijn Tour-avontuur publiceerde hij er een lyrisch verslag over in de met eigen foto's geïllustreerde bundel Woud van wielen.

Voor wie het wil zien, is het leven doordrenkt van poëzie, zoals ook de poëzie doordrenkt is van het leven. Charles Ducal opent zijn essay met een levensverhaal vol poëzie, van de gemeentelijke jongensschool tot het sterfbed. Alle poëzie dateert van vandaag, beweert hij, Sybren Polet citerend, en om dat te illustreren strooit hij doorheen zijn essay verzen uit van P.C. Hooft over Guido Gezelle en Lucebert tot Els Moors. Wat Ducal daarbij bezighoudt, is het imago van onbegrijpelijkheid dat poëzie in veler ogen aankleeft. Volgens hem zegt het meer over die ogen en de wijze waarop ze lezen dan over de poëzie.