Ook in 2023 presenteert de Herman de Coninckprijs De 44: een wonderschone, buitengewone, allesbehalve monotone, ontroerende en opgewekte, simpelweg perfecte poëtische bloemlezing.

Op 21 maart 2023 (Wereldpoëziedag) wordt de bloemlezing van de Herman de Coninckprijs 2023 voorgesteld, de vierde editie van deze reeks. De 44 is een bloemlezing met de beste gedichten uit de ingezonden bundels van de Herman de Coninckprijs van dat jaar. Elk jaar een nieuwe inkijk in de Nederlandstalige poëzie. Iedere bloemlezing heeft een getal nodig. Deze bloemlezing geeft 44 gedichten prijs, ook op de cover prijkt 44: het geboortejaar van Herman de Coninck.

De bloemlezing wordt samengesteld door de jury van de Herman de Coninckprijs 2023: Uschi Cop, Mojdeh Feili, Kristien Hemmerechts (voorzitter), Sophie Kok en Wim Opbrouck. De bloemlezing komt tot stand in een samenwerking tussen Behoud de Begeerte en Poëziecentrum vzw.

In 2020 had de dichter een goed aantal gedichten bij elkaar. ‘Welke titel geef ik daar eens aan? Laat ik er De wereldvrede van maken. Heb ik meteen een titelgedicht, en heel onbelangrijk is een dergelijk verlangen niet voor de poëzie, al is succes niet gegarandeerd.’ Dat heeft hij in 2022 geweten. Let wel: zonder lijntje naar het Kremlin. 

Ter opluistering van de algehele vrolijkheid opent de bundel ook nog eens met een lang en veelvormig gedicht onder de titel ‘Huis der verbrandingen’. Dat probeert zich onder meer ietwat te verstaan met de natuurkundige wetmatigheid der entropie, grof gezegd: elke energieopwekking (dus ook die in je eigen lichaam) levert een of andere vorm van rotzooi op. Lekker stabiel, zo’n brandend huis; de woorden alras poging tot omgang met ‘de chaotische krachtmeting / van onze eigen gestalten met de wereld.’

Zo handelt De wereldvrede in zijn geheel van verlangens, onbereikbaarheden, afdwalingen, ecologische, maatschappelijke, persoonlijke verwarringen. Zou zoiets ook gelden voor de wereldvrede zelf, luidt allicht de angstige vraag. Om het een beetje draaglijk te houden, is er – naast monterheid en ironie, en dan: hoe erg is zulk dwalen eigenlijk? – ook muziek. Niet alleen een gedicht op het werk van componist Salvatore Sciarrino, maar zeker ook de reeks ‘Dolphynarium XL’ met titels die verwijzen naar oorspronkelijke composities van jazzmuzikant Eric Dolphy.

Lucas Hüsgen (1960) debuteerde in 1992 met het prozawerk Zeehond in wormgat. Een requiem voor één stem. Poëzie en proza van hem werden sindsdien genomineerd dan wel gelonglist voor de C. Buddingh’-prijs 1994, de Ida Gerhardt-prijs 2006, de Libris Literatuur Prijs 2008, de Gouden Uil 2008. Voor het essayistische Nazi te Venlo ontving hij de J. Greshoff-prijs 2012. In 2016 verscheen het fotoboek Biotoop Bahnhof. Samen met Annelie David leverde hij in 2020 Sensorium etc., een bloemlezing uit de poëzie van Friederike Mayröcker.

Deze nieuwe bloemlezing van de Nederlandse poëzie bestaat uit honderd gedichten die gegrift staan in ons collectieve geheugen. Dit boek is twee boeken in één: een canon en een commentaar. Als canon is het een exemplarische bloemlezing, als commentaar een kritische lezing van gedichten uit de Lage Landen. Het commentaar is niet bedoeld om het leesplezier te bederven, maar om het te verdiepen. De toelichting combineert oud en nieuw: bevindingen van voorgangers en eigen vondsten van de auteur. Voor leken biedt deze bloemlezing een eerste houvast, voor liefhebbers een betrouwbare leidraad, voor kenners een nieuwe kijk op de oude canon.

Dichter, romancier, essayist, vertaler en bloemlezer Paul Claes (1943) is een van de vruchtbaarste en veelzijdigste auteurs van de Lage Landen. Hij promoveerde tot doctor in de letteren met een proefschrift over Hugo Claus en doceerde aan de universiteiten van Nijmegen en Leuven.

‘Claes ontpopte zich tot Mister Canon met zijn ‘Lyriek van de Lage Landen’ waarin hij 1000 jaar Nederlandstalige poëziegeschiedenis voorbeeldig becommentarieert’ – Frank Hellemans